Η αριστερά στην Ελλάδα αργεί συνήθως ή λησμονεί εντελώς να κάνει την αυτοκριτική της και να αναλάβει τις ευθύνες της. Αυτό συνέβη τόσο ιστορικά για εγκληματικά και καταστροφικά για τον τόπο σφάλματά της ηγεσίας της στον 20ο αιώνα (Μακεδονικό, Μικρασιατική εκστρατεία, Εμφύλιος, κλπ) όσο και στις μέρες μας, όταν μια φοβική και εγκλωβισμένη σε παρωχημένες αντιλήψεις περί επαναστατικής γυμναστικής και πεζοδρομιακής βίας αριστερά ή καλύτερα «αριστερά», αδυνατεί να αντιληφθεί τα προτάγματα των καιρών και εξακολουθεί να παρέχει στην καλύτερη περίπτωση ανοχή, στην χειρότερη κάλυψη και υποστήριξη σε μια σειρά τρομοκρατιών οργανώσεων, αναρχομπαχαλάκηδων και άλλων εξτρεμιστικών μορφωμάτων του «αριστερού» ή «αναρχικού» κοινού ποινικού δικαίου (ληστές τραπεζών, βομβιστές, εμπρηστές, κλπ). Κορυφαία δε έκφανση αυτής της «αριστερής» μικρόνοιας, αποτέλεσε η χαιρέκακη ανοχή και η εκ των υστέρων δικαστηριακή (με αθρόα μορφή συνηγορίας ή μαρτυρίας υπεράσπισης) υποστήριξη που παρείχε ικανή μερίδα του εν γένει αριστερού χώρου, ακόμη και στους δολοφόνους της 17 Νοέμβρη!
