Σε τι διαφέρει, δηλαδή, η σφαγή ενός αντιφασίστα από τον θάνατο στην πυρά τριών εργαζομένων (τεσσάρων με το αγέννητο), επειδή επέλεξαν να πάνε στη δουλειά τους μια ημέρα που η Αριστερά απαιτούσε όλοι να απεργήσουν κατά του Μνημονίου; Oλοι τους -και ο Π. Φύσσας και οι δολοφονηθέντες στη Marfin- πλήρωσαν το ίδιο πράγμα, δηλαδή την αντίληψή τους για το πώς θέλουν να ζουν τη ζωή τους· και το πλήρωσαν με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή με τη ζωή τους. Πού βρίσκουμε τη διαφορά; Τι κάνει τη μία εκδοχή της θανάσιμης βίας να διαφέρει από την άλλη; Μπορεί κάποια από τις δύο να είναι υπό όρους «αποδεκτή»;Η διαφορά βρίσκεται στο ότι, στην Ελλάδα, η ζωή του “Killah P.” αξίζει 1000 φορές όσο οι ζωές του Επαμεινώνδα, της Παρασκευής, της Αγγελικής και του αγέννητου παιδιού της, μαζί.
Όχι ότι δεν ήταν γνωστό και πρωτύτερα, αλλά επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως. Μπορεί να μην ακούγεται πολύ δίκαιο αλλά τελοσπάντων είναι αυτό που είναι. Η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη.
Έτσι στην πρώτη περίπτωση...
