Με την πρώτη πτήση για Αθήνα μετά την ολοκλήρωση της συνέντευξης Τύπου στο πλαίσιο της ΔΕΘ, αναχώρησε ο Γιώργος Παπανδρέου.
Η συνέντευξη ολοκληρώθηκε στις 19:15 και στις 19:40 ο Γ.Παπανδρέου ανέβαινε τη σκάλα του αεροσκάφους για Αθήνα, που αντί να αναχωρήσει στις 19:30 καθυστέρησε περιμένοντας τον πρωθυπουργό και προκαλώντας τον εκνευρισμό των επιβατών.
Νωρίτερα είχε φθάσει η σύζυγός του Άντα. Στο ίδιο αεροπλάνο επέβαιναν οι υπουργοί Δικαιοσύνης και Πολιτισμού, καθώς και ο υφυπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης, ο οποίος μαζί με τον κ.Γερουλάνο κάθισαν στην οικονομική θέση
Μάλιστα, ενδεικτικό του εκνευρισμού των επιβατών τόσο από την καθυστέρηση της αναχώρησης, αλλά και της νέας ψυχρολουσίας των μέτρων, όταν υπουργός της κυβέρνησης μπαίνοντας στο διάδρομο είπε «γεια» στους συνεπιβάτες τους, τα άκουσε καθώς ένας από αυτούς του απάντησε επί λέξη: «τί γεια σας κύριε υπουργέ με αυτά που μας κάνατε, μας τα πήρατε όλα».
Νωρίτερα είχε φθάσει η σύζυγός του Άντα. Στο ίδιο αεροπλάνο επέβαιναν οι υπουργοί Δικαιοσύνης και Πολιτισμού, καθώς και ο υφυπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης, ο οποίος μαζί με τον κ.Γερουλάνο κάθισαν στην οικονομική θέση
Μάλιστα, ενδεικτικό του εκνευρισμού των επιβατών τόσο από την καθυστέρηση της αναχώρησης, αλλά και της νέας ψυχρολουσίας των μέτρων, όταν υπουργός της κυβέρνησης μπαίνοντας στο διάδρομο είπε «γεια» στους συνεπιβάτες τους, τα άκουσε καθώς ένας από αυτούς του απάντησε επί λέξη: «τί γεια σας κύριε υπουργέ με αυτά που μας κάνατε, μας τα πήρατε όλα».
«Η φετινή κυβερνητική παρουσία ήταν ντροπή για τη Θεσσαλονίκη. Ο πρώτος Πρωθυπουργός που δεν εγκαινίασε τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, ο Πρωθυπουργός που επί των ημερών του για πρώτη φορά στην ιστορία αρχίζουν τα σχολεία χωρίς βιβλία, ο Πρωθυπουργός που εγκατέλειψε τον Καλλικράτη, ο Πρωθυπουργός που ομολόγησε δημόσια ότι εκχωρεί μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας, αυτοσυστήθηκε για μία ακόμη φορά ως ο σωτήρας της Ελλάδας.
[Και εντάξει μπορεί να συμφωνώ με τη μη επιστροφή στη δρχ... αλλά 
Τον Γεώργιο Προκοπίου τον γνώρισα στη χρυσή μας εποχή. Ήρθαν τα μαύρα χρόνια. Η φυλή βρέθηκε στο χάος. Και ξανανταμωθήκαμε με τον Προκοπίου στο πεδίο της μάχης της Κοβαλίτσας. Σφίξαμε το χέρι και τραβηχτήκαμε σε μια γωνιά και κλάψαμε, παρακολουθώντας τις Ελληνικές Μεραρχίες να παίρνουν πίσω το δρόμο προς την Προύσα. Κι' ύστερα τον έχασα.
Και μονάχα τα λόγια αυτά γραμμένα από τον Πλαστήρα φτάνουν να φανερώσουν τον Προκοπίου και το Έργο του, Ήρθεν η συμφορά. Η μεγάλη συμφορά. Ο Αύγουστος του 1922. Ο κόσμος έφευγεν από τη Σμύρνην, μα ο Προκοπίου δεν έφυγε γιατί απεφάσισε ή να φύγη μ' όλα τα Ιερά του, ή να μείνη κοντά τους να πεθάνη, γιατί αυτά ήταν κι' η ζωή του. Κι' ο νους μου συχνά έτρεψε στο Ιωνικό ακρογιάλι και συχνά φαντάζονταν τον καλλιτέχνη χαροπαλεύοντα να σώση το έργο του, ή να πεθάνει μαζί του. Ένα πρωί ο Προκοπίου ήρθε στην Αθήνα με τα Ιερά του όλα. Με τους εβδομήντα πίνακάς του, με τ' ατέλειωτα κλισέ του. Ο Προκοπίου δεν έχασε καιρό μόλις έφτασε. Πήρε μια σάλα του Πολυτεχνείου και την έκαμεν Εκκλησιά της Τέχνης. Στην Εκκλησιάν αυτή, αντάμωσα και τον Αρχηγό Πλαστήρα. Κι' είδα θολά τα μάτια του Αρχηγού. Κι' είδα στη μορφή του μια παράξενη λάμψη, την ώρα που βυθίστηκαν τα μάτια του στον πίνακα των "Χειροβομβιστών", που λες και κράζουν "εμείς δε νικηθήκαμε", σαν μπάτσο στους μικρούς και ταπεινούς που τόσο προσπάθησαν να συκοφαντήσουν τον Ελληνικό στρατό.