Εισαγωγική παρατήρηση: Το κείμενο, που ακολουθεί μπορεί να εμφανίζεται ρομαντικό και ότι αγνοεί τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η πολιτική και με τον οποίον κινούνται οι πολιτικοί στην Ελλάδα. Ίσως να είναι έτσι, για όποιον αγνοεί τα Άλογα της Ιστορίας, για να ασχοληθεί με πίτουρα και «κότες». Το κείμενο που ακολουθεί, απευθύνεται σε όσους στις 29.11.2009 στηρίξανε τον Α. Σαμαρά και γενικότερα σε όσους έθρεψαν και τρέφουν ακόμα προσδοκίες για τον Αρχηγό της ΝΔ. Σκοπός του κειμένου είναι να μεταδώσει ότι η στήριξη, μετά τα όσα έγιναν, στον Α. Σαμαρά δεν πρέπει να είναι απόρροια του «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία», αλλά προϊόν επίγνωσης ότι με τον Σαμαρά ήδη διανύθηκε πολύς δρόμος (επαναφορά του πατριωτισμού στο καθημερινό λεξιλόγιο, «γαλάζιες γραμμές»). Βέβαια και ο Σαμαράς πρέπει να αποφασίσει αν θέλει και αν μπορεί. Αλλιώς πρέπει να αναζητηθεί άλλος αναβάτης για τα «Άλογα της Ιστορίας», ο οποίος όμως πρέπει να κατοχυρώσει το «πατριωτικό κεκτημένο» σε επίπεδο καθημερινού πολιτικού λόγου και όχι να ξεκινήσει από την αρχή.
Παρά τα λάθη, με αποκορύφωμα την «συναίνεση του μεσονυχτίου», που διέπραξε ο Α. Σαμαράς, η καθιέρωση στο καθημερινό πολιτικό λεξιλόγιο των κομμάτων εξουσίας της έννοιας του πατριωτισμού, του Έθνους, της Πατρίδας, του χρέους προς την Πατρίδα, της Εθνικής Κυριαρχίας και η οριοθέτηση συλλογικών οραμάτων με βάση το εθνικό παρελθόν (1821-2021) πιστώνονται σε αυτόν. Πλέον ο πατριωτισμός είναι mainstream. Έννοιες και αξίες που είχαν εξοβελιστεί, πλέον τις επικαλούνται οι ίδιοι που τις κατέκριναν.