Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού αποτελεί μια μαύρη σελίδα της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας, ένα ιστορικό κεφάλαιο βαρύνουσας σημασίας, το οποίο δεν μπορεί να αναλυθεί σε λίγες μόνον γραμμές. Αρκεί να αναφερθούμε στα βασικά στοιχεία για να καταλάβετε ότι η συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση των Ελλήνων του Πόντου, μόνο γενοκτονία μπορεί να αποκληθεί.
Το 1908 ήταν η αρχή των δεινών. Εκδηλώθηκε το κίνημα των Νεότουρκων, που αποσκοπούσε στην οικοδόμηση μιας νέας «καθαρής» Τουρκίας, η οποία θα δημιουργούταν μόνο με την εκδίωξη του χριστιανικού πληθυσμού και κάθε άλλου στοιχείου που δεν ήταν μωαμεθανικό. Οι εξωτερικές συνθήκες, τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων και η μη ενεργή στάση της Ελλάδας απετέλεσαν παράγοντες που συνέβαλαν κατά πολύ στο μαρτύριο των Ελλήνων του Πόντου.
Οι φάσεις της γενοκτονίας ήταν δύο, ξεκίνησαν από το 1914 και ολοκληρώθηκαν το 1923. Ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού εκτοπίστηκε στη μικρασιατική ενδοχώρα και υφίστατο τρομερά βασανιστήρια, όπως ήταν τα λεγόμενα «τάγματα εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»), αλλά και πολλά άλλα μαρτύρια. Βιασμοί, λεηλασίες ολόκληρων χωριών, ομαδικές εκτελέσεις, κακουχίες, πείνα, αρρώστιες και αντίξοες καιρικές συνθήκες είναι μόνο μερικά από τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι Έλληνες του Πόντου.
Ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο επονομαζόμενος Γενάρχης-πατέρας του τουρκικού έθνους οδήγησε τον Ποντιακό Ελληνισμό στην πλήρη εξόντωσή του. Δεν υπάρχει χρόνος για λεπτομερή αναφορά των γεγονότων που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια των δύο φάσεων. Αρκεί μόνο να πούμε πως στις 19 Μαΐου του 1919, ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα και έτσι ξεκίνησε η δεύτερη και πιο κτηνώδης φάση της Γενοκτονίας των Ποντίων, υπό την καθοδήγηση ξένων δυνάμεων.
Συνολικά έχασαν τη ζωή τους έως το 1922 περίπου 350.000 Έλληνες του Πόντου (καταγεγραμμένος αριθμός), ενώ βάσει πληροφοριών από διάφορους μελετητές και επιζώντες, ο αριθμός φτάνει και ξεπερνά τους 700.000, αγγίζοντας το 1.000.000.
Η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου στις 24 Φεβρουαρίου του 1994. Ως ημέρα μνήμης των θυμάτων καθιερώθηκε η 19η Μαΐου. Παράλληλα, η Γενοκτονία έχει αναγνωριστεί από πολλές χώρες, ανάμεσα στις οποίες είναι η Κύπρος, πολιτείες των ΗΠΑ, η Νέα Νότια Ουαλία στην Αυστραλία, η Σουηδία και πολλές άλλες χώρες, εκτός της Τουρκίας. Ζωντανά ντοκουμέντα, βίντεο και μαρτυρίες των επιζώντων, κρατικά έγγραφα, έγγραφα διεθνών οργανισμών και πολλά άλλα στοιχεία αποδεικνύουν περίτρανα πως η εξόντωση των Ελλήνων του Πόντου ήταν γενοκτονία. Η Διεθνής Ένωση Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας, που απαρτίζεται από τους αρμόδιους επιστήμονες-μελετητές για τέτοια ζητήματα, αναγνώρισε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου το 2007.
Και τέλος, ας μην ξεχνάμε κάτι πολύ βασικό. Ως γενοκτονία ορίζεται η μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Αφορά ένα έγκλημα που αποβλέπει στη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής, σε ορισμένο τόπο και πρόκειται για ένα έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Συνεπώς, η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου είναι γενοκτονία. Οι Πόντιοι ήταν Έλληνες και χριστιανοί, που εμπόδιζαν την ολοκληρωτική κυριαρχία του τουρκικού στοιχείου στην περιοχή. Έπρεπε λοιπόν να εξοντωθούν.
Ας διαβάσει αυτά και άλλα πολλά ο κ. Φίλης για να καταλάβει ότι η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου είναι γενοκτονία και ως υπουργός Παιδείας, οφείλει να δείχνει σεβασμό απέναντι στην ιστορία και στα αδικοχαμένα θύματά της.
