Η σημερινή απεργία αυτό ακριβώς είναι: μια προσπάθεια να δικαιολογηθεί ο ρόλος των συνδικαλιστών
Το «δεν δουλεύω μια μέρα και επιστρέφω κανονικά την επομένη» δεν είναι απεργία, είναι μια θεατρική παράσταση που σκοπό έχει να πείσει ότι υπάρχει συνδικαλιστικό κίνημα
Σήμερα είναι ημέρα γενικής απεργίας. Στην πραγματικότητα όχι και τόσο γενικής αφού πολλοί, μπορεί και οι περισσότεροι, συμπολίτες θα δουλέψουν κανονικά μιας και δεν έχουν την πολυτέλεια ή την επιθυμία να χάσουν μεροκάματα για να κάνουν το κομμάτι τους οι εργατοπατέρες των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Γιατί και η σημερινή απεργία αυτό ακριβώς είναι: μια προσπάθεια να δικαιολογηθεί ο ρόλος των συνδικαλιστών, οι οποίοι το μόνο για το οποίο διαχρονικά αγωνίζονται είναι η διατήρηση της θέσης τους και η εξυπηρέτηση των προσωπικών ή των κομματικών τους συμφερόντων. Είναι μια υπόμνηση της ύπαρξής τους και της συντήρησης την οποία η ύπαρξη αυτή εγγυάται. Και σίγουρα είναι μια οικονομική ανάσα για το κράτος που θα γλιτώσει τόσα μεροκάματα χωρίς να χάσει απολύτως τίποτα. Στον ιδιωτικό τομέα, έτσι κι αλλιώς, οι εργαζόμενοι δεν κάνουν απεργία για την πλάκα τους, με μοναδική εξαίρεση τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις στα οποία συνήθως τα μεροκάματα καταβάλλονται κανονικά αφού τις περισσότερες φορές αντί για απεργία έχουμε lock out.
Ακόμα και η χρήση του όρου «απεργία» για το σημερινό ρεπό είναι, νομίζω, καταχρηστική. Η απεργία έχει συγκεκριμένα, συνήθως ρεαλιστικά, αιτήματα και συνεχίζεται μέχρι την ικανοποίησή τους ή την εξάντληση των απεργών ή τον συμβιβασμό εργοδοσίας και συνδικαλιστών. Το «δεν δουλεύω μια μέρα και επιστρέφω κανονικά την επομένη» είναι μια θεατρική παράσταση που σκοπό έχει να πείσει ότι υπάρχει συνδικαλιστικό κίνημα ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που υπάρχει είναι κομματικά στελέχη που πασχίζουν να υποτάξουν τους εργαζόμενους στην υπηρεσία του κομματικού συμφέροντος ή απλώς ανεπαρκείς συνδικαλιστές που, ανήμποροι να σκεφτούν έναν ωφέλιμο τρόπο δράσης, μαϊμουδίζουν συνδικαλιστικές πρακτικές του προηγούμενου αιώνα.
Αν θα είχαν νόημα κάποιες κινητοποιήσεις, θα ήταν αυτές εναντίον των συνδικαλιστών που κρατούν τη συνδικαλιστική εκπροσώπηση υποταγμένη στις κομματικές επιθυμίες, τις ιδεοληψίες και τον συντηρητισμό τους. Θα ήταν αυτές που καταδεικνύουν τον α λα γκρέκα συνδικαλισμό ως μια από τις αιτίες της ελληνικής καθυστέρησης. Αλλά αυτές οι κινητοποιήσεις θα ήταν πραγματικά προοδευτικές και άρα στ’ αλήθεια απειλητικές για το συνδικαλιστικό κατεστημένο και σε αρκετές περιπτώσεις και για το εργοδοτικό που βολεύονται με τέτοιου είδους συνδικαλισμό και με πυροτεχνήματα μονοήμερων «απεργίας».
Φυσικά, τα «πυροτεχνήματα» αυτά δεν είναι χωρίς θύματα. Οι άνθρωποι που αναγκάζονται να συμμετάσχουν σε απεργίες υπό τον φόβο των Ελλήνων «φρουρών της επανάστασης», οι εργαζόμενοι που υποφέρουν για να πάνε στις δουλειές τους είναι κάποια από τα θύματα του σημερινού θεάτρου, αλλά όλοι αυτοί έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ενδιέφεραν ούτε τους συνδικαλιστές ούτε τους ακολούθους τους. Και μπράβο τους.
https://www.athensvoice.gr/epikairotita/koinonia/878262/alli-mia-apergia-stin-upiresia-ton-ergatopateron/