Μάνα χαροκαμένη είναι και η Βαρβάρα Φύτρου, που έχασε στο Μάτι δύο αγγελούδια και τον άντρα της. Καταθέτοντας στη δίκη που γίνεται και πλησιάζει προς το τέλος της, ξεδίπλωσε μπροστά στο δικαστήριο όλο το δράμα της. Κάποια στιγμή που κατάλαβε ότι μακρηγορούσε, ζήτησε συγγνώμη από την πρόεδρο, λέγοντας: «Συγγνώμη που μακρηγορώ, αλλά είναι η ιστορία της ζωής μου». Για να εισπράξει από την πρόεδρο το εντυπωσιακό: «Συντομεύετε όμως γιατί περιμένουν κι άλλοι να πουν την ιστορία της ζωής τους…».
Φαντάζομαι, όταν μετά από πολύ καιρό αρχίσει η δίκη για την τραγωδία των Τεμπών, κάποιος/α πρόεδρος να έλεγε κάτι αντίστοιχο σε κάποιον από τους χαροκαμένους γονείς των θυμάτων. Ή μάλλον δεν θέλω να φανταστώ τι θα γινόταν από τους εμπόρους ανθρωπιάς και ευαισθησίας, που τώρα δεν ψέλλισαν κουβέντα.
Πρόκειται για τη δίκη με τα 104 θύματα κι έναν κ. Ματθαιόπουλο (έγινε αρχηγός της Πυροσβεστικής) ο οποίος έχει ομολογήσει στην πρώτη δίκη ότι εκβίασε τον ερευνητή-πραγματογνώμονα της Πυροσβεστικής κ. Λιόλιο, να γράψει άλλα απ’ αυτά που βρήκε. Ο ορισμός της συγκάλυψης, δηλαδή, και με όνομα υπουργού και πολιτικού προσώπου πίσω από τη συγκάλυψη.
Η εξίσου τραγική μάνα Βαρβάρα Φύτρου ολοκλήρωσε την κατάθεσή της λέγοντας: «Είμαι σίγουρη ότι αν η Πυροσβεστική είχε ενημερώσει έγκαιρα το Λιμενικό και το ΓΕΕΘΑ (που κινητοποιήθηκε, τελικά, με δική του πρωτοβουλία), τότε θα είχαν βρει την Εβίτα (σ.σ. την 12χρονη κόρη της). Αυτό για εμένα δεν είναι αμέλεια, είναι εγκληματική αδιαφορία»…
Πόσο αλλιώς επιτρέπουν οι ελαστικές συνειδήσεις να «διαβάζονται» και να αντιμετωπίζονται αντίστοιχες τραγωδίες;
Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
https://eleftherostypos.gr/apopseis/ilarotragodia-sti-vouli