Χωρίς να θέλω να αδικήσω τον διάδοχο του Πιερρακάκη στο υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης, Δημήτρη Παπαστεργίου, ομολογώ ότι δεν έχω μπορέσει ως σήμερα να σχηματίσω ακριβή εικόνα του έργου που παράγει. Δεν θα πρέπει ωστόσο να είναι και τεράστιο, αλλιώς κάτι θα είχε υποπέσει στην αντίληψή μου. Είδα όμως μια πρόσφατη ανάρτησή του στο facebook που με έκανε να αναρωτηθώ τι σχέση έχει με το αντικείμενο ο εν λόγω υπουργός, ο οποίος υποτίθεται ότι εποπτεύει τις κορυφαίες τεχνολογίες της εποχής μας. Και εξηγώ: σε μια προσπάθεια να παρουσιάσει το... ανθρώπινο προφίλ του, αφού σχεδιάζει να πολιτευτεί, ο υπουργός Παπαστεργίου αφηγήθηκε στο fb πώς αναγκάστηκε να κρατήσει τα παιδιά για ένα ΣΚ και πόσο δυσκολεύτηκε στο ρόλο του. Δεν θα σχολιάσω το εμφανώς σεξιστικό πνεύμα του κειμένου και τις φράσεις «Σούλα ψάξτο λίγο και γύρνα». Ή το μάγκικο ύφος και τις δήθεν cool λέξεις, όπως «νταξ», «κομπλέ», «ρε σεις», που διανθίζουν το κείμενο και πραγματικά δεν αρμόζουν σε μέλος κυβέρνησης. Αλλά δεν θα αφήσω ασχολίαστο το γεγονός ότι ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης αποκαλεί τις οικιακές συσκευές «μηχανήματα του διαβόλου», μια έκφραση που περιμένει κανείς να ακούσει από ψηφιακά αναλφάβητους ηλικιωμένους που αδυνατούν να προσεγγίσουν την σύγχρονη τεχνολογία και όχι από τον αρμόδιο υπουργό.
Η ανάρτηση Παπαστεργίου στο facebook
Δεν είναι η Τεχνητή Νοημοσύνη το δύσκολο, ούτε τα δίκτυα και οι
υπερυπολογιστές. Το δύσκολο είναι αυτά τα μηχανήματα του διαβόλου στην κουζίνα
και την αποθήκη!
Η Σούλα αυτό το ΣΚ λείπει, οπότε για πρώτη φορά στα χρονικά, έμεινα μόνος με
τα παιδιά στο σπίτι!
Νταξ, στα βασικά τα πήγα καλά. Να μαζέψω κρεβάτια, να βρω τα πεταμένα ρούχα
των αγοριών, ακόμη και το να κάνω το "mission impossible", να ανακαλύψω τη
δεύτερη κάλτσα κάθε ζευγαριού, που μπορούσε να ήταν οπουδήποτε!
Είδαμε και την πρώτη Χριστουγεννιάτικη ταινία της σεζόν!!! Κομπλέ!
Δεν χρειάστηκε να μαγειρέψω γιατί τα ταπεράκια στο ψυγείο έκαναν δουλίτσα,
όμως η επιρροή του Master Chef στην Ελληνική οικογένεια ήταν σαφής, όταν χθες
το πρωί αντίκρισα αυτή την εικόνα στην κουζίνα (ναι υπάρχει τηγάνι στο
πάτωμα!).
Και έτσι μπήκε επιτακτικά το ζήτημα του πλυντηρίου πιάτων.
Σοκ.
Πώς δουλεύουν αυτά τα πράγματα;
Γιατί έχουν τόσα προγράμματα; Γιατί δεν έχουν μόνον ένα κουμπί που θα γράφει
"Πλύσιμο" ή ακόμη καλύτερα "Δημήτρη, πάτα εδώ". Δηλαδή γιατί ο μακαρίτης ο
Jobs έβαλε μόνον ένα κουμπί στο iPhone;
Ομολογώ ότι ενώ στο σπίτι μαστορεύω τα πάντα, πλυντήριο πιάτων δεν είχα βάλει
ποτέ.
Ένοιωσα άχρηστος! Τελικά η λύση δόθηκε τηλεφωνικά και πλέον μένει η απόλυτη
καταξίωση του πλυντηρίου ρούχων, κάτι που ελπίζω να μη χρειαστεί.
Ρε σεις, δεν κρατιέται εύκολα ένα σπίτι, ειδικά όταν οι σίφουνες της
ακαταστασίας το σαρώνουν καθημερινά.
Τιμή και δόξα σε εκείνες και εκείνους που το κάνουν τόσα χρόνια. Respect!
(Σούλα, δεν έχει καμία πτήση νωρίτερα, για ψαξ' το λίγο!!! Δεν μπορεί, θα σου
λείψαμε!)