Του Αντώνη ΚρούστηΟ νομπελίστας οικονομολόγος και «ιδρυτής» της Σχολής της Δημόσιας Επιλογής, James Buchanan, υποστήριζε ότι υπάρχουν δυο είδη οικονομίας. Η ενδογενής και η εξωγενής. Συνήθως η ενδογενής, που αφορούσε τη λειτουργία του κράτους, απορροφούσε πόρους από την εξωγενή, που ήταν η ιδιωτική οικονομία.
Οι πολιτικές που ασκούσαν νομίμως οι γραφειοκράτες της ενδογενής οικονομίας αφορούσαν κυρίως τα δικά τους συμφέροντα και την διαιώνιση των προνομιών τους. Το αποτέλεσμα;
Το κράτος να διογκώνεται εις βάρος των πολιτών που δεν δραστηριοποιούνταν με αυτό και η επιπλέον συρρίκνωση του παραγωγικού ιστού της οικονομίας να απειλεί το σύνολο της οικονομίας. Έτσι πρότεινε (από την δεκαετία του ’50) ότι πρέπει να θεσμοθετηθεί ένας «δημοσιονομικός κόφτης» που θα απαγόρευε στην ουσία μια χούφτα γραφειοκρατών να νομοθετούν και να μοιράζουν πρόσοδα (διορισμούς, επιδόματα, επιχορηγήσεις, διαγραφές χρεών σε ομάδες πίεσης, επιλεκτικές δανειοδοτήσεις, σπατάλες, προμήθειες κλπ) όποτε αυτούς τους ωφελούσε. Στόχος της πρότασης είναι τα κράτη να επιτυγχάνουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και ταυτόχρονα να αποτρέπουν τη διόγκωση της διαφθοράς και της διαπλοκής.
Σήμερα εμφανίζεται η ελληνική κυβέρνηση να προτείνει η ίδια τον «δημοσιονομικό κόφτη» και να τον αποδέχονται οι εταίροι μας. Υπάρχουν όμως μερικές παρατήσεις που είναι σημαντικό να επισημάνουμε εις την αποκατάσταση της αλήθειας.
Πρώτον, πολλά κράτη της Ευρώπης τον έχουν ήδη θεσμοθετήσει εδώ και δεκαετίες,(πχ η Γερμανία τον έχει θεσμοθετήσει από το 1949) γεγονός που με καθιστά καχύποπτο για τη «δυναμική» διαπραγμάτευση της «πρώτης φόρας Αριστεράς» κυβέρνησης μας.
Δεύτερον, δεν είναι η πρώτη φορά που οι εταίροι μας, μας προτείνουν να τον θεσμοθετήσουμε.
Τρίτον, δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο κόμμα που τον πρότεινε. Το αντίθετο μάλιστα. Όταν οι «επάρατες» κυβερνήσεις ή κόμματα της Δεξιάς τον πρότειναν οι αριστεροί φίλοι μας διαδήλωναν ότι είναι αντίθετοι με την «θεσμοθέτηση της λιτότητας».
Και τέταρτον και κυριότερο, ο James Buchanan, ήταν νεοφιλελεύθερος.