Η λύση είναι μία: μηδενική ανοχή στη χυδαιότητα, στη συκοφαντία, στη βία και την ανομία των αριστερών. Καμία παραχώρηση, καμία υποχώρηση. Ούτε χιλιοστό. Είναι εχθροί της Δημοκρατίας, εχθροί της ελευθερίας μας, των εθνικών συμφερόντων μας, είναι εχθροί της Ελλάδας
Δεν είναι μόνον τις ημέρες γύρω από την 28η Οκτωβρίου. Πλέον, ολόχρονα, οι φορείς του αριστερόστροφου φασισμού αναπαράγουν ένα διχαστικό μοτίβο, γιατί είναι ταιριασμένο, «φούστα μπλούζα», με τον φανατισμό, την τύφλωση και την πίστη στη βία ως πολιτικό μέσο, που τους διακρίνουν, στο πλαίσιο της οποίας βολεύει πολύ -άλλο ένα κοινό με τα Ναζί ιδεολογικά ξαδέρφια τους- η κατασυκοφάντηση ή ακόμη και η αφαίρεση της ανθρώπινης ιδιότητας από τους αντιπάλους, ώστε να δικαιολογείται η ηθική -και όταν τους παίρνει και η φυσική- εξόντωσή τους.
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*
Αναφερόμενοι στην περίοδο 1941-1944, υπάρχουν κατ’ αυτούς μόνο δύο ειδών Ελληνες. Από τη μια οι κομμουνιστές, το ΕΑΜ -ΕΛΑΣ, και από την άλλη οι Ταγματασφαλίτες και οι δωσίλογοι. Σήμερα, δε, κατά τη συλλογική διαταραχή τους, από τη μια είναι αυτοί, οι απόγονοι του «ηρωικού» ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και από την άλλη όλοι οι άλλοι είναι οι απόγονοι των Ταγματασφαλιτών και δωσιλόγων.
Βολικό, πολύ κόμοδο, για να δικαιολογείται ο οχετός μίσους και ύβρεων που μετέρχονται στη ρητορική τους, ο δε «στρατός» των δειλών κουκουλοφόρων τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εξαπολύει κατά ριπάς αυτές τις συκοφαντίες. Διότι έτσι νομίζουν πως νομιμοποιούν τη βία, τα λιντσαρίσματα.
Κατά τη συλλογική τους ψύχωση, λοιπόν, τότε, την άγρια περίοδο του πολέμου και της Κατοχής, δεν υπήρχαν ο ΕΔΕΣ, η ΠΕΑΝ, ο Ψαρρός και το 5/42, πλήθος άλλες πατριωτικές οργανώσεις τις οποίες καταδίωξαν απηνώς, κατασφάζοντας τα μέλη τους που αρνήθηκαν να υποταχθούν στη μονοκρατορία του κομμουνιστικού αντάρτικου στρατού. Δεν υπήρχαν η κυβέρνηση και ο Στρατός, το Πολεμικό Ναυτικό και η Αεροπορία της Μέσης Ανατολής, τα οποία επιχείρησαν να αλώσουν και απέτυχαν.
Δεν υπήρχαν ο Ιερός Λόχος και η Ταξιαρχία του Ρίμινι, που σκότωσαν πολύ περισσότερους Γερμανούς από αυτούς, διότι πολεμούσαν τον εχθρό, δεν σκότωναν πολιτικούς αντιπάλους ή τον Μήτσο, που τον προτίμησε η Μαριγούλα, ή τον Θύμιο, γιατί είχαν κτηματικές διαφορές ή γιατί είχε άλογο και δυο γελάδες παραπάνω ή είχε αδερφό ή ξάδερφο Χωροφύλακα ή Λοχαγό του Στρατού, ή την Ελένη Παπαδάκη, γιατί είχε ταλέντο που βγαίνει κάθε 100 χρόνια και έκανε κάτι εαμίτισσες ηθοποιούς να φαίνονται ατάλαντες.
Η τερατολογία, οι συκοφαντίες, οι τεράστιες «μαϊμού» απώλειες που δήθεν προκάλεσαν στον εχθρό και η λάσπη που πέταξαν ακόμη και στην πιο αγνή μορφή της Αντίστασης, τον Περρίκο, είναι απύθμενες. Οι βρομιές που κυκλοφόρησαν σε προκηρύξεις κατά του Περρίκου ΜΕΤΑ την εκτέλεσή του είναι απίστευτης χυδαιότητας – τον είπαν προδότη!
Γιατί; Γιατί, πρώτον, έκανε μια μεγαλειώδη αντιστασιακή πράξη, την πιο σημαντική μαζί με τον Γοργοπόταμο -ανατίναξε τα γραφεία της δωσιλογικής ΕΣΠΟ, εξοντώνοντας την ηγεσία της και ματαιώνοντας τη συγκρότηση ελληνικής εθελοντικής μονάδας για το Ανατολικό Μέτωπο-, που το ΕΑΜ καμία εφάμιλλή της δεν έκανε στην Αθήνα και, δεύτερον -αλίμονό του-, δεν ήταν αριστερός. Μπροστά στο απόσπασμα είπε τον βαθμό του, πως τους συγχωρεί, γιατί κάνουν το δικό τους καθήκον εκτελώντας διαταγές για την πατρίδα τους, όπως κι εκείνος για τη δική του.
Τότε, ο -συγκλονισμένος από τη γενναιότητά του και την περιφρόνηση για τον θάνατο- Γερμανός αξιωματικός επικεφαλής έδωσε παράγγελμα και οι Γερμανοί στρατιώτες έκαναν «παρουσιάστε» στον Περρίκο και τον χαιρέτισε στρατιωτικά. Αμέσως μετά τον εκτέλεσαν. Αφού αυτόν τον άνθρωπο, τον κολοσσό ανιδιοτέλειας και πατριωτισμού, τον συκοφάντησε η αριστερά, τι περιμέναμε να κάνει με τη δική μας ταπεινότητα, των σημερινών αντιπάλων της;
Σήμερα, το μοτίβο επαναλαμβάνεται – όλοι οι αντίπαλοί τους είμαστε «φασίστες», «νεοναζί», «απόγονοι Ταγματασφαλιτών και δωσιλόγων», δεν υπάρχει τίποτε άλλο, δεν υπάρχει δεξιά, εθνική λαϊκή δεξιά, κεντροδεξιά, κέντρο, σοσιαλδημοκράτες, και όταν τολμήσουμε να αμφισβητήσουμε τις μεθόδους και την ανύπαρκτη αγιοσύνη τους είμαστε όλα τα παραπάνω. Μας μισούν και μας συκοφαντούν όλους αδιακρίτως. Τους δε πολιτικούς αντιπάλους τους δεν τους σέβονται ούτε νεκρούς.
Αυτό όλο, όμως, πώς αντιμετωπίζεται; Με τσάι και συμπάθεια, με ανοχή, με υποχωρητικότητα, ψελλίσματα και σεβασμό στο ανύπαρκτο «ηθικό πλεονέκτημα»; Επειδή δεν πρόκειται να δεχτούν να πάνε στον καναπέ του Ψυχιάτρου, να του πουν «γιατρέ μου, βλέπω παντού Ταγματασφαλίτες» και να τους δώσει δυνατά χάπια για να συνέλθουν και να απαλλαγεί η κοινωνία από τα συμπτώματα της συλλογικής διαταραχής τους, που βασίζεται στο μίσος και στον κοινωνικό φθόνο, η λύση είναι μία: μηδενική ανοχή στη χυδαιότητα, στη συκοφαντία, στη βία και την ανομία τους. Καμία παραχώρηση, καμία υποχώρηση. Ούτε χιλιοστό.
Είναι εχθροί της Δημοκρατίας, εχθροί της ελευθερίας μας, των εθνικών συμφερόντων μας, είναι εχθροί της Ελλάδας, που τρέφονται από την αστάθεια, το αίμα, τους νεκρούς, αληθινούς ή φανταστικούς, σαν τη «μικρή Μαρία του Εβρου», με ανύπαρκτο αίσθημα τιμής, ανύπαρκτο σεβασμό στο αξιακό σύστημα, στους Ηρωες και στην Ιστορία του Εθνους μας. Ανήκουν σε μια παγκόσμια βίαιη σέχτα, που τώρα συμμαχεί ακόμη και με το Ισλάμ, και ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσουμε, να τους ξεδοντιάσουμε ηθικά, να καταστείλουμε την ανομία τους και όχι να τους κάνουμε ψυχανάλυση ή να ακκιζόμαστε μαζί τους. Ούτε χιλιοστό…
*Δικηγόρος, Πρόεδρος της Νέας Δεξιάς
https://www.dimokratia.gr/apopseis/613646/giatre-moy-vlepo-pantoy-tagmatasfalites/